home
|
Vido's FilmZinevrijdag 23 april 2010
Sicilia! (Daničle Huillet & Jean-Marie Straub, 1999) dvd
Op de weinige momenten zonder acteurs zoekt de lens in een langzame pan het landschap af, van links naar rechts en weer terug, met de kille blik van een surveillancecamera. En opnieuw, iets later op de dag opgenomen, een identieke manoeuvre, van links naar rechts, even pauzerend bij een struik en dan terug naar links om stil te blijven staan bij een vergezicht op een oud Siciliaans stadje. Het landschap dient als kader voor de dialoog in een kale keuken tussen de teruggekeerde immigrant (Gianni Buscarino) en zijn moeder. Net als de rest van de film heeft deze centrale scčne last van drammerige gewichtigheid - de kans op een verkeerde lach is groot. Ik moest ongewild schaterlachen op het moment dat de moeder, in de korte pauze tussen twee tekstregels in, haar hoofd theatraal wendt, eerst kijkend naar de grond en dan, met een opzichtig voorgekauwde zwiep, richting een dode muur. De moeder (Angela Nugara) overacteert net zo opzichtig en luid als Elizabeth Davis in de rol van Mrs. Pringle in The Gruesome Twosome (1967) van Herschell Gordon Lewis. Ook Davis spreekt haar teksten te hard uit en wendt regelmatig theatraal haar blik een andere kant op, meestal richting haar opgezette kat aan wie ze een uitentreuren herhaalde, deerniswekkende vraag stelt (Right, Napoleon?), zelfs als het beest zich in een ander vertrek en op een andere verdieping bevindt. De overgestileerde acteurstijl van Elizabeth Davis maakt van Gordon Lewis geen meesterlijke regisseur, maar Huillet & Straub is er, vanwege de context, opeens sprake van Grote Kunst. Een scharenslijper doet later in Sicilia! zijn armen over elkaar en ik zie regisseur Rob Reiner voor me die zich in de rol van documentairemaker Marty DiBergi geen raad weet met zijn armen tijdens zijn introductie aan het begin van This Is Spinal Tap. Tijdens de slotscčne in Sicilia!, buiten op het pleintje bij de scharenslijper, verwacht ik elk moment Chico Marx in beeld om de acteurs een zak pinda’s aan te bieden en uit hun rigide houding te schudden. You acta crazy, what’s-a matter for you? What you make da face like this?. De meest vriendelijke vergelijking die me te binnen schiet, is die met de ernstige humor van Herenleed. Over acquired taste gesproken. Films van Huillet & Straub zijn een open doel voor ridiculisering. Noem me gerust een barbaar. Sorry for laughing. |